Jaargang 40 nr 6, juni 2025

Jaargang 40 nr 6, juni 2025
De eerste motivatie is dat er in de Protestantse kerk een tekort dreigt aan predikanten. De komende jaren stoppen veel gemeentepredikanten - vanwege emeritaat - met hun werk, terwijl ook steeds minder studenten voor een opleiding theologie kiezen. Om het predikantentekort te bestrijden, is het van belang dat meer studenten kiezen voor de opleiding theologie. Scriba René de Reuver onderstreept het belang hiervan: “Steeds minder jongeren kiezen voor een studie theologie en het ambt van voorganger. Dat is jammer voor de kerk, en een gemiste kans. De kerk kan veel nieuwe voorgangers gebruiken. Bovendien is de studie uitdagend en het werk verrijkend. Op Roepingenzondag moedigen we daarom mensen aan om bij zichzelf na te gaan of ze zich geroepen weten om voorganger in onze kerk te worden.”

Binnen onze gemeente wordt nauwelijks aandacht aan deze speciale zondag. geschonken, omdat wij weinig jongeren hebben binnen onze geloofsgemeenschap.
Maar over enkele jaren hebben we wel te maken met de omstandigheid, dat er maar weinig voorgangers meer zijn. Als de huidige predikant en kerkelijk werker de pensioengerechtigde leeftijd bereiken.
Wat is eigenlijk roeping. De Bijbel kent vele boeiende verhalen over mensen, die geroepen werden hun leven een andere wending te geven in dienst van God. Op allerlei manieren. Die verhalen hebben gemeenschappelijk dat het een ervaring betreft, dat er “Iemand” hen aansprak. Hen riep. Soms was dat een iemand met een lichaam, een persoon of een soort van lichaam, zoals een engel. Soms alleen een stem of een visioen of een andere zeer intense ervaring. 
Maar wat moeten we van een roeping denken in onze na-Bijbelse tijd.
Op de site van de PKN staat het volgende:
 
Wat is roeping?
Er is in een geseculariseerde samenleving een zekere durf voor nodig om het woord 'roeping' te gebruiken. Roeping is te onderscheiden van motivatie. Motivatie borrelt uit onszelf op en ligt in het verlengde van onze eigen idealen die we hopen te realiseren door bewuste keuzes te maken. Roeping is iets wezenlijk anders: het komt van buiten, het is een aanspraak, een stem die je stoort, die je misschien langzaam gaat verstaan en waar je iets mee moet, die om een antwoord vraagt. Roeping is excentrisch, trekt ons weg uit onszelf. Zij is er in de Bijbel nooit voor de geroepene zelf, maar voor een opdracht. Roeping denkt niet in termen van succes, maar van vrucht. Iets dat langzaam groeit en altijd ook iets van een geschenk in zich heeft. Geroepen worden is vrijwel nooit niet iets buitengewoons of onontkoombaars dat ons overvalt en alles duidelijk maakt. Roeping gebeurt veel vaker indirect via een lang proces van zoeken, bidden, opties afwegen en kiezen, via een appèl, een woord dat je bijblijft of een verlangen dat groeit, een talent dat zichtbaar wordt, een situatie die ons verandert, of een voorbeeld dat ons inspireert. Roeping is een vreugde en een last. Een last omdat het je op ongedachte en ongekozen wegen kan brengen, een vreugde omdat je weet dat je op die wegen niet alleen bent en het niet op eigen kracht hoeft te doen.

Dit klinkt toch nog behoorlijk verheven. In mijn eigen leven kan ik het onderscheid tussen roeping en motivatie minder duidelijk onderscheiden. Na mijn middelbare school wilde ik wel theologie gaan studeren, maar durfde ik het uiteindelijk niet aan. Vele jaren later, toen ik wat vastliep in mijn werk binnen de financiële administratie, ben ik alsnog begonnen met de studie ‘Theologie en levensbeschouwing’ op HBO-niveau. Vanuit de altijd al aanwezig zijnde interesse in theologie, geloofszaken en de kerk.
Pas later, al werkzaam als kerkelijk werker is het besef sterker geworden, dat het zo moest gaan, iets van besef van leiding van Boven. En kwam de verwondering dat dit werk bij mij past en dat ik zo iets mag betekenen voor een geloofsgemeenschap en in de levens van anderen.
Binnen elke geloofsgemeenschap zijn er ambtsdragers; Ouderlingen en diakenen. Ook de voorgangers zijn meestal ambtsdragers. Daarnaast zijn vele andere gemeenteleden actief met allerlei verschillende taken.
Heel veel van dit werk gebeurt op de achtergrond, maar als het niet zou gebeuren, verliest de gemeente aan vitaliteit. Al dit werk gebeurt in het besef dat we door bezig te zijn in de gemeente, deelnemen aan iets wat groter is dan onszelf. Dat Iets is voor mij de verbondenheid met God en met elkaar, Een Verbondenheid, die de tijden heeft getrotseerd.
We kunnen ons zorgen maken over de toekomst, nu de gemiddelde leeftijd van onze gemeente steeds hoger komt te liggen.  Kan alles wat wij van de geloofsgemeenschap verlangen, nog worden gedaan?
Die zorgen zijn terecht, maar hoeven ons niet verlammen. We mogen vasthouden aan de Heer, die Zijn kerk draagt. Bepaalde vormen van kerk-zijn zullen misschien verdampen, maar de kerk zelf blijft…. tot zegen voor heel de wereld.
Over een paar weken is het Pinksteren en vieren wij de gave van de Geest. De geboorte van de kerk.
Die Geest en onze menselijke geest is ook niet altijd even goed te onderscheiden. Maar de Geest zuivert het beste in ons uit. Beweegt in, door en tussen ons. Brengt iets moois tot stand…als wij ons eraan overgeven.

Zij danst in het vuur, schouwspel zonder weerga,
Maakt de tongen los, taal en getuigenis,
Bekeert, inspireert al wie naar haar luistert;
niets brengt haar tot zwijgen, vurig als zij is.
(Lied 701 NLB, couplet 3)


Voor dit artikel heb ik gebruik gemaakt van https://protestantsekerk.nl/predikant/roepingenzondag/

Foto: Pinksteren, licentie: Google free

 
terug