Jaargang 39 nr. 6, juni 2024
 Daarop trad Petrus naar voren, samen met de elf andere apostelen, verhief zijn stem en sprak de menigte toe: ‘U, Joden en inwoners van Jeruzalem, luister naar mijn woorden en neem ze ter harte. Deze mensen zijn niet dronken, zoals u denkt; het is immers pas het derde uur na zonsopgang. Wat hier nu gebeurt, is aangekondigd door de profeet Joël:
“Aan het einde der tijden, zegt God, zal Ik mijn Geest uitgieten over al wat leeft. Dan zullen jullie zonen en dochters profeteren, jongeren zullen visioenen zien en oude mensen dromen dromen. Ja, over al mijn dienaren en dienaressen zal Ik in die tijd mijn Geest uitgieten, zodat ze zullen profeteren. Ik zal wonderen doen verschijnen aan de hemel boven en tekenen geven op de aarde beneden, bloed en vuur en rook. De zon verandert in duisternis en de maan in bloed voordat de dag van de Heer komt, groot en ontzagwekkend. Dan zal ieder die de naam van de Heer aanroept worden gered.” Deze toespraak van Petrus eindigt met de woorden: laat u redden uit deze verdorven generatie. Velen – het aantal van 3000 wordt genoemd – gaven gehoor aan Petrus woorden en lieten zich dopen en voegden zich bij de kring rond Jezus leerlingen. De geboorte van de kerk! ……en oude mensen dromen dromen. Inmiddels weet ik mij een mens op leeftijd. Stiekem en minder stiekem fantaseer ik al over de tijd na mijn pensionering. In een gesprek waar dit ter sprake kwam, kreeg ik onlangs de vraag voorgeschoteld, maar wat ga je dan doen? Ik moest wel lachen om mijzelf dat ik geen ander antwoord wist dan….”dan blijf ik actief in de kerk. Maar dan als vrijwilliger”. Deze vraag is voor mij aanleiding geweest om wat te gaan fantaseren, dromen, wensdenken. Wat geeft mij hoop…? Wat zou ik willen als kerk…? Waar word ik blij van….? Ik word blij van berichten over initiatieven waar kerk en samenleving elkaar raken. Waar de geloofsgemeenschap bijeenkomt in een multifunctioneel centrum. Waar een buurtkamer wordt ingericht in een kerkelijk centrum. Waar mensen met een verstandelijke beperking, zich ook thuis voelen in de kerk, zonder dat er een speciale kerkdienst wordt georganiseerd. Waar word ik blij van….? Deze vraag was aanleiding voor de opening van de vergadering van de diaconie, kort daarop. Samen hebben we wat gefantaseerd op basis van materiaal wat de landelijk (PKN) kerk op haar website beschikbaar heeft gesteld. (Startgids “Kerk in de buurt”) Wat zouden we willen voor ons kerkelijk centrum? In de gids worden verschillende mogelijkheden genoemd. Een van die mogelijkheden is het beschikbaar stellen van een ruimte voor een Repair Café. Waar samen wordt geknutseld om oude apparaten weer aan de praat te krijgen. Waar een naaimachine staat om kleding te repareren of te vermaken. Daar werden wij als diakenen het meest enthousiast van. ……. en oude mensen dromen dromen In de Bijbel worden dromen dikwijls gezien als vingerwijzingen van God: ….die kant moet het op. Al staat de werkelijkheid helemaal haaks op de droom. Een vingerwijzing van God, dat zijn grote woorden daarbij voel ik mij beschroomd. Mijn droom voor de kerk in de buurt is gebaseerd op Jezus’ woorden, dat wij zout van de aarde zijn. Zout serveer je niet naast het hoofdgerecht, maar meng je door het gerecht. Stel: Onze kerk staat in Tuikwerk, of Delfzijl – Noord, waar de culturele diversiteit en de leeftijdsdiversiteit groter is… Er een lap grond is rondom de kerk Er genoeg mensen zijn, die met hun werkervaringen, vaardigheden en talenten aan de slag willen en kunnen. Geld geen rol van betekenis speelt…. Dan: Vieren wij op zondags ons geloof en wordt het evangelie verkondigd in de kerkzaal. Vinden doordeweeks onze kerkelijke activiteiten plaats in het Anker. Bevindt zich in de keuken een groot fornuis met oven, om regelmatig met buurtgenoten aan tafel te gaan. Komen er donderdagochtend ook mensen uit de buurt koffiedrinken, die hun krantje of handwerkje meenemen. Is er een zaal, die gebruikt kan worden om oude apparaten weer een tweede kans te geven. Waar regelmatig een naaimachine snort om kleding te vermaken. Vertellen we verhalen aan elkaar, waar iedereen blij van wordt en spelen we die verhalen uit. Zien we de mogelijkheden in elkaar, ook in mensen met beperkingen. Maken we een moestuin voor de mensen, die graag buiten bezig zijn. En delen de opbrengst met buurtgenoten, die moeite hebben de touwtjes aan elkaar te knopen. Komt er een loket voor mensen, die vast lopen in hun contacten met bureaucratische instellingen. En lopen we een eindje met hen mee, totdat zij het zelf weer kunnen. Leren we elkaars taal te begrijpen en we helpen hen met de taal, zij die het Nederlands nog onvoldoende beheersen, is om goed in onze samenleving te gedijen. Zo droom ik mijn droom voor onze geloofsgemeenschap. Droomt er iemand met mij mee? En hoe laten we samen onze handen wapperen….? Foto:Google Free, klaprozenveld | ||
| terug | ||